Παράλληλη μελέτη διηγημάτων
Από τα τέλη του 19ου ως τις αρχές του 20ου αιώνα, η Ευρωπαϊκή πεζογραφία κινείται ανάμεσα στον Ρεαλισμό (Γκ. Φλωμπέρ, Φ. Ντοστογιέφσκι), τον Νατουραλισμό (Ε. Ζολά, Τ. Ρακέν, Γ. Σλαφ) τον Αισθητισμό κι από το ρεύμα των «λογοτεχνών της παρακμής» καταλήγοντας στον Μοντερνισμό, χωρίς να δεχθεί σημαντική επίδραση από τον Συμβολισμό. Καθώς η Ζωγραφική αφήνει τον Ιμπρεσιονισμό για χάρη του Εξπρεσιονισμού, η Λογοτεχνία απομακρύνεται από τον Ρεαλισμό και τον Νατουραλισμό για να αφεθεί σε μια νέα έκφραση λυρικότητας. «Έσχατη υπόσταση του ρομαντισμού», ο Μοντερνισμός - ρεύμα στο οποίο θα θητεύσουν οι: Μ. Προυστ (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο), Τζ. Τζόυς (Οδυσσέας), Φρ. Κάφκα (Ο Πύργος, Η Δίκη), Β. Γουλφ (Η Κυρία Νταλλογουαίη, Τα κύματα) - διαμορφώνεται ως αντίδραση προς τις Ρεαλιστικές εμμονές. Εγκαταλείποντας την ευθύγραμμη αφήγηση κι απόλυτη συσχέτιση αιτίας-αποτελέσματος, ενστερνίζεται μια πιο αποσπασματική χρονικά γραφή «λεπτό προς λεπτό», με ελευθερία συνειρμικής κίνησης στον χώρο και σ...