Το Ναυάγιο της Μέδουσας
Eυγένιος Ντελακρουά - Το Ναυάγιο της Μέδουσας Μουσείο Λούβρου, Παρίσι Παρασκευή, 3 Αυγούστου 1946 - Υπουργείο χτες πρωί όπως νιώθεις το φαρμακευτικό ανάδυσμα ενός νοσοκομείου. Έντονη αίσθηση, που μ' αρπάζει από τα ρουθούνια, πως βρίσκομαι σ' ένα άσυλο για ειδικές νευρώσεις. Τα λόγια τους, οι γκρίνιες τους, οι θυμοί τους, οι αντιδράσεις τους, χωρίς υπόσταση. Καθώς έλεγα κάτι τέτοιο σ' ένα φίλο, παρατηρεί: "Όλη η Ελλάδα είναι έτσι". Σήμερα, ξυπνώντας, όλα αυτά μου ξανάρχονται στο μυαλό, ενώ έξω η ρομβία παίζει τα αιώνια τραγούδια των "Παναθηναίων '12 -΄13". Καημένη Ελλάδα. Αρχίζω να σκέπτομαι σοβαρά -και είναι φριχτά βασανιστική αυτή η σκέψη- πως, ύστερ' από την πρωτοφανή συγκέντρωση του Ελληνισμού στον ελλαδικό χώρο (τον καιρό του μεσοπολέμου), μόνο η δυνατότητα μιας καινούργιας διασποράς με επακόλουθο μια επανασυγκέντρωση θα επιτρέψει στους Έλληνες να κάμουν κάτι. Σήμερα βλέπει κανείς καθαρά τα ψυχολογικά συμπτώματα πειναλέων ναυαγών