Παράλληλη μελέτη διηγημάτων

Από τα τέλη του 19ου ως τις αρχές του 20ου αιώνα, η Ευρωπαϊκή πεζογραφία κινείται ανάμεσα στον Ρεαλισμό (Γκ. Φλωμπέρ, Φ. Ντοστογιέφσκι), τον Νατουραλισμό (Ε. Ζολά, Τ. Ρακέν, Γ. Σλαφ) τον Αισθητισμό κι από το ρεύμα των «λογοτεχνών της παρακμής» καταλήγοντας στον Μοντερνισμό, χωρίς να δεχθεί σημαντική επίδραση από τον Συμβολισμό.

Καθώς η Ζωγραφική αφήνει τον Ιμπρεσιονισμό για χάρη του Εξπρεσιονισμού, η Λογοτεχνία απομακρύνεται από τον Ρεαλισμό και τον Νατουραλισμό για να αφεθεί σε μια νέα έκφραση λυρικότητας. «Έσχατη υπόσταση του ρομαντισμού», ο Μοντερνισμός - ρεύμα στο οποίο θα θητεύσουν οι: Μ. Προυστ (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο), Τζ. Τζόυς (Οδυσσέας), Φρ. Κάφκα (Ο Πύργος, Η Δίκη), Β. Γουλφ (Η Κυρία Νταλλογουαίη, Τα κύματα) - διαμορφώνεται ως αντίδραση προς τις Ρεαλιστικές εμμονές.

Εγκαταλείποντας την ευθύγραμμη αφήγηση κι απόλυτη συσχέτιση αιτίας-αποτελέσματος, ενστερνίζεται μια πιο αποσπασματική χρονικά γραφή «λεπτό προς λεπτό», με ελευθερία συνειρμικής κίνησης στον χώρο και στον χρόνο . Οι χαρακτήρες αναλύονται υπό το πρίσμα των νεοεμφανιζόμενων ψυχολογικών θεωριών .
Οι μοντερνιστές διάκεινται εχθρικά προς τη ζωή της πόλης, που συνθλίβει και καταρρακώνει τους κατοίκους της. Ο κόσμος, γι' αυτούς, δεν προσφέρει κανένα σκοπό στην ανθρώπινη ύπαρξη, κανένα σαφές ηθικό πρότυπο.

Ορόσημο στην προσπάθεια αντίδρασης των συγγραφέων του Μοντερνισμού προς το ύφος και το περιεχόμενο της μυθιστοριογραφίας του 19ου αιώνα, αποτελούν οι Δουβλινέζοι του James Joyce.
Εικόνα, Αρχική πηγή
.Λέξημα> Άρθρα> Παράλληλη μελέτη διηγημάτων :: Lexima.gr