Ρίμα: Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει
Γιώργος Σεφέρης - Ρίμα
 |
|
| Κωνσταντίνος Παρθένης - Σπέτσες | Ηλιοβασίλεμα |
Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει
χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει
χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση
δένδρα... πουλιά... κυνήγι...
Κορμί, μαύρο μες το λιοπύρι σαν το σταφύλι
κορμί πλούσιο καράβι μου, που ταξιδεύεις;
Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι
και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη...
(Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει).
Γιώργος Σεφέρης Στροφή /1933
💦 Αρχική δημοσίευση Στροφή - Ρίμα εδώ
Ανάλυση Ποιήματος: Αυτό το ποίημα ταιριάζει στις δύσκολες στιγμές που κάποιος περνάει... Αιτία γι' αυτές μπορεί να είναι διάφορα:
Από τον θυμό που τον καταλαμβάνει για κάτι (κι αυτά είναι δεκάδες μικροπράγματα που εμφανίζονται που τους δίνεται μεγάλη σημασία) και αφορούν την κατάσταση τη συναισθηματική με τους άλλους, έως τα κακώς κείμενα που δείχνουν απειλητικά, δηλαδή την κατάσταση της τηλεόρασης, των εφημερίδων, της πολιτικής, της απομυθοποίησης των πάντων που πολλές φορές γίνεται εσκεμμένα από συκοφάντες ή ραδιούργους ή από διαφωνούντες ή κακοπροαίρετους...
Το ότι "η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει" είναι σαν ένα ηχηρό σάλπισμα που είναι αρκετό να μας βγάλει από έναν λήθαργο που δεν οδηγεί παρά στην επανάληψη του ίδιου σκηνικού μέσα μας.
Ήμουν σ' ένα από αυτά τα αδιέξοδα όταν το διάβασα και αισθάνθηκα αμέσως τη δύναμη των μεγαλόπνοων λόγων να με παροτρύνει ν' αλλάξω διάθεση, μια ζωογόνος ενέργεια άρχιζε να με καταλαμβάνει... Δεν μπορεί, γίνεται ν' αλλάξουν τα πράγματα φθάνει ν' αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι - για να μην αισθανόμαστε σαν "χρώμα προσώπου χαμένου στη φύση" - δηλαδή χαμένου απ' τον ίδιο τον εαυτό μας και τη δύναμη που έχουμε μέσα μας ν' αλλάξουμε, ν' αλλάξουν τα πράγματα, να πάνε όπως εμείς το θέλουμε: προς το καλύτερο.
