Η αιωνιότητα του φευγαλέου

-
Martial Molitor - Miss IdM
Αυτό που εντυπωσιάζει σ' αυτόν τον πίνακα είναι τα χρώματα και η αποτύπωση του περίγυρου, αμέσως μετά, αυτό που καταλαμβάνει το χώρο: Ο πορφυρός τοίχος έρχεται σε αντίθεση με το μπλε του καναπέ με το απαλό ρόζ ένδυμα της αναπαυόμενης γυναίκας να αναδύεται μέσα από το εκτυφλωτικό - χωρίς ωστόσο να γίνεται σκληρό, φως των χρωμάτων. Η γυναίκα μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα που αναπαύεται ονειροπολώντας. Συντροφιά της η γάτα στη γωνία του καναπέ, συμπλήρωμα της εικόνας ως αγαπημένο οικόσιτο ζώο. Η γυναίκα δεν την κοιτάζει αλλά έχει υψωμένα τα μάτια προς τα επάνω σα να περιμένει κάτι εξ ουρανού αναπάντεχα να συμβεί. Είναι η κυρία Μ. μια οποιαδήποτε γυναίκα που θα μπορούσε να ξαπλώσει στον καναπέ της αναμένοντας κάτι ιδεατό.
Ο Μαρσιάλ Μολιτόρ (Martial Molitor) είναι σύγχρονος Βέλγος αυτοδίδακτος ζωγράφος. Από την παιδική του ηλικία του άρεσε η ζωγραφική. Περνούσε όλο τον καιρό του ζωγραφίζοντας και μαθαίνοντας με κάθε ευκαιρία, παρατηρώντας τη φύση και τους ανθρώπους - κάτι που συνέτεινε στο να μάθει την τέχνη της ζωγραφικής ελεύθερα και ανεξάρτητα. Στο Παρίσι διδάχτηκε την τεχνική των χρωμάτων: το έντονο κόκκινο συχνά χρώμα να συνταιριάζεται με το απαλό παστέλ.Τα αχνά λάδια συνταιριαζόμενα με τα έντονα, δημιουργούν το χρωματικό αποτέλεσμα των έργων του. Άρχισε να εκθέτει στις Παρισινές γκαλερί το 1982. Στις ΗΠΑ διέμεινε από το 1988 ως το 1997. Πίσω στο Παρίσι, συνέχισε από 'κει την παρουσίαση των έργων του στην Ουάσιγκτον. Σήμερα ζει στο Κέμπριτζ Αγγλίας.

"Όραμα μου είναι οι πίνακες μου να αποτυπώνουν εξαίροντας τη κίνηση και την ενέργεια που κρύβουν άνθρωποι και αντικείμενα, τη μεγάλη πολυπλοκότητα της φύσης. Γραμμή και περίγραμμα έχουν μεγάλη σημασία για μένα. Κάνω το καλύτερο που μπορώ, να αναδείξω την ανθρώπινη ψυχή καθώς μάχεται με τις χαρές και τις λύπες της κάθε μέρας." : Martial Molitor

Galerie Ludwig Trossaert (Ηνωμένο Βασίλειο) Σύγχρονη Τέχνη - Martial Molitor Miss ID M. (Λάδι σε καμβά 200Χ150 εκ.) 2012 Πρώτη τιμή δημοπρασίας 10.000 e - Δημοπρασία 17 Αυγούστου 2017

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρίμα: Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει

-
Εικόνα
Γιώργος Σεφέρης - Ρίμα Κωνσταντίνος Παρθένης - Σπέτσες Ηλιοβασίλεμα Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση δένδρα... πουλιά... κυνήγι... Κορμί, μαύρο μες το λιοπύρι σαν το σταφύλι κορμί πλούσιο καράβι μου, που ταξιδεύεις; Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη... (Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει). Γιώργος Σεφέρης Στροφή /1933 💦 Αρχική δημοσίευση Στροφή - Ρίμα εδώ Ανάλυση Ποιήματος : Αυτό το ποίημα ταιριάζει στις δύσκολες στιγμές που κάποιος περνάει... Αιτία γι' αυτές μπορεί να είναι διάφορα:  Από τον θυμό που τον καταλαμβάνει για κάτι (κι αυτά είναι δεκάδες μικροπράγματα που εμφανίζονται που τους δίνεται μεγάλη σημασία) και αφορούν την κατάσταση τη συναισθηματική με τους άλλους, έως τα κακώς κείμενα που δείχνουν απειλητικά, δηλαδή την κατάσταση της τηλεόρασης, των εφημερίδων, της πολιτικής, της απομυθοποίησης των πάντων που πολλές φορές γίνεται ...
Read more »

Χαλάσματα

-
Εικόνα
Κωστής Παλαμάς - "Χαλάσματα" Γύρισα στα ξανθά παιδιάτικα λημέρια, γύρισα στο λευκό της νιότης μονοπάτι, γύρισα για να ιδώ το θαυμαστό παλάτι, για με χτισμένο απ' των Ερώτων τ' άγια χέρια. Το μονοπάτι το 'πνιξαν οι αρκουδοβάτοι, και τα λημέρια τα 'καψαν τα μεσημέρια, κι ένας σεισμός το 'ριξε κάτου το παλάτι, και μες στα ερείπια τώρα και τ' αποκαΐδια απομένω παράλυτος - σαύρες και φίδια μαζί μου αδερφοζούν οι λύπες και τα μίση και το παλάτι ένας σεισμός το 'χει γκρεμίσει. 👇 Συλλογή "Η Ασάλευτη Ζωή" 1904 Πελεκάνος Κωστής Παλαμάς Πάτρα 1859 - Αθήνα 1943 💆 Περισσότερα για Κωστή Παλαμά εδώ Franz Liszt - Hungarian Rhapsody No 2
Read more »

Γιώργος Σεφέρης: Ημερολόγιο Ε΄ / Νιζίνσκι

-
Εικόνα
Nijinsky - Πουλί της Φωτιάς Vaslav Nijinsky Vaslav Nijinsky - Πουλι της Φωτιας Nijinsky Firebird Αρχική δημοσίευση σε Μαγικό Κουτί : ..Γ. Σεφέρης - Τετράδιο Γυμνασμάτων..: Π αρουσιάστηκε καθώς κοίταζα στο τζάκι μου τ' αναμμένα κάρβουνα. Κρατούσε στα χέρια ένα μεγάλο κουτί κόκκινα σπίρτα. Μου το 'δειξε σαν τους ταχυδακτυλουργούς που βγάζουν από τη μύτη του διπλανού μας ένα αβγό. Τράβηξε ένα σπίρτο, έβαλε φωτιά στο κουτί, χάθηκε πίσω από μια πελώρια φλόγα, κι ύστερα στάθηκε μπροστά μου. Θυμάμαι το βυσσνί του χαμόγελο και τα γυαλένια του μάτια. ΄Ενα οργανέτο στο δρόμα χτυπούσε ολοένα την ίδα νότα. Δεν ξέρω να πω τι φορούσε. Μ' έκανε να συλλογιέμαι επίμονα ένα πορφυρό κυπαρίσσι . Σιγά σιγά τα χέρια του άρχισαν να ξεχωρίζουν από το τεντωμένο του κορμί σε σταυρό. Από που μ...
Read more »