Δείπνο ή γεύμα στα bateaux mouches (όπως λέγονται) ή απλά για καφέ - το πλωτό κινέζικο εστιατόριο στο Σηκουάνα (ναι, υπάρχει κι αυτό!) δεν θα δυσαρεστήσει κανέναν...
Γιώργος Σεφέρης - Ρίμα Κωνσταντίνος Παρθένης - Σπέτσες Ηλιοβασίλεμα Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση δένδρα... πουλιά... κυνήγι... Κορμί, μαύρο μες το λιοπύρι σαν το σταφύλι κορμί πλούσιο καράβι μου, που ταξιδεύεις; Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη... (Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει). Γιώργος Σεφέρης Στροφή /1933 💦 Αρχική δημοσίευση Στροφή - Ρίμα εδώ Ανάλυση Ποιήματος : Αυτό το ποίημα ταιριάζει στις δύσκολες στιγμές που κάποιος περνάει... Αιτία γι' αυτές μπορεί να είναι διάφορα: Από τον θυμό που τον καταλαμβάνει για κάτι (κι αυτά είναι δεκάδες μικροπράγματα που εμφανίζονται που τους δίνεται μεγάλη σημασία) και αφορούν την κατάσταση τη συναισθηματική με τους άλλους, έως τα κακώς κείμενα που δείχνουν απειλητικά, δηλαδή την κατάσταση της τηλεόρασης, των εφημερίδων, της πολιτικής, της απομυθοποίησης των πάντων που πολλές φορές γίνεται ...
Κωστής Παλαμάς - "Χαλάσματα" Γύρισα στα ξανθά παιδιάτικα λημέρια, γύρισα στο λευκό της νιότης μονοπάτι, γύρισα για να ιδώ το θαυμαστό παλάτι, για με χτισμένο απ' των Ερώτων τ' άγια χέρια. Το μονοπάτι το 'πνιξαν οι αρκουδοβάτοι, και τα λημέρια τα 'καψαν τα μεσημέρια, κι ένας σεισμός το 'ριξε κάτου το παλάτι, και μες στα ερείπια τώρα και τ' αποκαΐδια απομένω παράλυτος - σαύρες και φίδια μαζί μου αδερφοζούν οι λύπες και τα μίση και το παλάτι ένας σεισμός το 'χει γκρεμίσει. 👇 Συλλογή "Η Ασάλευτη Ζωή" 1904 Πελεκάνος Κωστής Παλαμάς Πάτρα 1859 - Αθήνα 1943 💆 Περισσότερα για Κωστή Παλαμά εδώ Franz Liszt - Hungarian Rhapsody No 2
Nijinsky - Πουλί της Φωτιάς Vaslav Nijinsky Vaslav Nijinsky - Πουλι της Φωτιας Nijinsky Firebird Αρχική δημοσίευση σε Μαγικό Κουτί : ..Γ. Σεφέρης - Τετράδιο Γυμνασμάτων..: Π αρουσιάστηκε καθώς κοίταζα στο τζάκι μου τ' αναμμένα κάρβουνα. Κρατούσε στα χέρια ένα μεγάλο κουτί κόκκινα σπίρτα. Μου το 'δειξε σαν τους ταχυδακτυλουργούς που βγάζουν από τη μύτη του διπλανού μας ένα αβγό. Τράβηξε ένα σπίρτο, έβαλε φωτιά στο κουτί, χάθηκε πίσω από μια πελώρια φλόγα, κι ύστερα στάθηκε μπροστά μου. Θυμάμαι το βυσσνί του χαμόγελο και τα γυαλένια του μάτια. ΄Ενα οργανέτο στο δρόμα χτυπούσε ολοένα την ίδα νότα. Δεν ξέρω να πω τι φορούσε. Μ' έκανε να συλλογιέμαι επίμονα ένα πορφυρό κυπαρίσσι . Σιγά σιγά τα χέρια του άρχισαν να ξεχωρίζουν από το τεντωμένο του κορμί σε σταυρό. Από που μ...
Σχόλια